Via het WSPR heeft er een mooie match bij het Erasmus MC plaatsgevonden. Het ziekenhuis publiceerde dit artikel in het maandblad voor personeel en studenten van het Erasmus MC.
Het meisje met het rode haar
Het Erasmus MC heeft sinds kort in Christina Berenfinger zijn eigen vrijheidsstrijder. Met dank aan de participatiewet.
Hannie Schaft. Rood haar, intelligent,creatief en in eerste instantie schuw en eenzelvig op school. Weinig contact met
anderen, maar met een groot gevoel voor medemenselijkheid. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zocht de
Haarlemse het verzet, de vrijheid. Geschokt als ze was door onbegrip en onrechtvaardigheid in de wereld
rondom. Anders. Toch dringt ruim 75 jaar na dato een vergelijking zich op. Christina Berenfinger. Oók rood
haar, intelligent, creatief en in eerste instantie eenzaam. Ook zíj koos voor verzet tegen onbegrip en onrechtvaardigheid.
Voor vrijheid. Reden: een lichte vorm van autisme die de naam draagt ‘Asperger’ – een beperking
waarbij emotionele uitingen en waarnemingen anders zijn dan bij anderen – en de vooroordelen
daartegen.
Gewoon anders
De participatiewet voerde Christina Berenfinger (24) begin 2016 als verzuimmedewerkster bij de
personeels- en salarisadministratie naar het Erasmus MC. Vóór ze daar werkzaam raakte, solliciteerde ze
ook elders. Zodra echter het woord ‘Asperger’ viel, gingen er wenkbrauwen omhoog. “Men denkt meteen
aan iemand die in een hoekje zit”,zegt ze. “Aan iemand die om zich heen slaat en met niemand spreekt.
Aan iemand die ziek is. En Asperger een ziekte noemen, is het ergste wat iemand die daar toevallig meebehept is, kan overkomen. Oké, wat
denken betreft hebben we een andere logistiek en wellicht zijn we wat minder sociaal. Maar een ziekte?” Een vrolijke lach. “Ik werd wel eens
‘raar’ en ‘gek’ genoemd. Dan zei ik altijd: gek? Ik? Nee hoor, ik ben gewoon anders.”
“Werken in het Erasmus MC was vooral wennen aan het feit dat mijn collega’s meteen begrip toonden. Ik kom uit het negatieve”, legt ze uit. “Op
mijn twintigste heb ik om redenen het ouderlijk huis verlaten. Ik was stil, onwetend en wereldvreemd.” Sinds vier jaar woont ze samen met
verloofde Nick. “Net als mijn collega’s is ook hij ontzettend belangrijk voor mij en dankzij hem ben ik enorm gegroeid. Inmiddels ervaar ik werken
in het Erasmus MC als een droom. Ik word meegetrokken, ben geen buitenstaander meer. Ik heb rust in mijn hoofd. Ik draai mee in de wereld en
daardoor ben ik vrolijker geworden. Dat werkt door in mijn hele leven.”
Losgebroken
Via haar eigen blog (www.reautiful.com) vecht ze voor aandacht en begrip voor mensen met Asperger, waarbij de nadruk ligt op vrouwen.
“De wereld benauwt me niet meer”, besluit ze. “Nee, ook niet zoals hij er nu uitziet. Aanslagen kunnen overal voorkomen. Er is een groepering die
blijkbaar wil dat wíj stoppen met leven. Maar dat gaan ze met mij niet meemaken. Ik ben net losgebroken!
Extra banen
Kabinet en werkgevers spraken in het sociaal akkoord van 2013 af dat er extra banen komen voor mensen met een ziekte of handicap. Op 1 april
2015 trad daartoe de Wet Banenafspraak en Quotum Arbeidsbeperkten inwerking. Deze wet is bestemd voor mensen die onder de participatiewet
vallen en die geen wettelijk minimumloon kunnen verdienen, mensen met een Wsw-indicatie en Wajongers met arbeidsvermogen. Volgens gemaakte
afspraken betekent dit voor het Erasmus MC dat vóór 1 januari 2019 een aantal van 112 garantiebanen moet zijn gerealiseerd, waarbij 1 fte – te
bemensen door meerdere werknemers – staat voor 25,5 uur per week.