Restaurant De Wensboom is een plek waar voor Rob Geus en Suzanne Geus-Ozek dingen samenkomen die ze belangrijk vinden. In dit leerwerkbedrijf in Barendrecht lopen voornamelijk mensen met een arbeidsbeperking rond. Rob en Suzanne werken graag met deze mensen omdat ze heel gemotiveerd zijn en: ‘We hebben immers allemaal wat,’ aldus Rob.
Zo heeft Gerrald ‘een niet goed ontwikkelde fijne motoriek’ en sleept hij met zijn iets kortere rechterbeen, omdat hij te vroeg geboren is. Bij De Wensboom werkt hij in de bediening. ‘Mijn sterke punten zijn het sociale, het omgaan met mensen.’ Rob lacht in het voorbijlopen: ’Dit is onze entertainer.’ ‘Ik probeer gasten altijd aan het lachen te maken,’ legt Gerrald uit. Hij volgde ooit een koksopleiding, maar werd daar te veel met zijn beperkingen geconfronteerd. ‘Snijden enzo, is lastig voor mij.’ Hiervoor werkte hij dertien jaar bij Humanitas als gastheer. ‘Maar hier ben ik écht op m’n plek. Iedereen doet hier zijn best naar eigen kunnen.’
“Reguliere” begeleiders
Suzanne start ’s ochtends op, zij is de manager van het restaurant. ’We beginnen om half elf met een briefing: welke poppetjes staan waar en hoe ziet het planbord eruit. ‘Het is belangrijk dat ik dingen herhaal, wat er op het menu staat bijvoorbeeld, of dat ze kunnen proberen iets extra te verkopen aan de gasten.’ Ze vervolgt: ‘Daarna maken we schoon, want dat is ’s avonds na een dag werken te veel.’ “Reguliere mensen” zijn ingepland als begeleider. Suzanne: ‘Vaak zijn dat SPW’ers of SPH’ers met opleidingsniveau drie of vier, die een stage als floormanager lopen. Die stage duurt een halfjaar, anders zou het te onrustig zijn voor onze mensen.’
Afscheid van werken in de zorg
De Wensboom is gelieerd aan twee Frittella pannenkoekenrestaurants, in Papendrecht en Gorinchem. Ook dat zijn leerwerkplekken voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Bijvoorbeeld een arbeidsbeperking door een fysieke of geestelijke handicap.
‘Iedereen doet hier zijn best naar eigen kunnen’
‘Rob geeft het personeel daar les in persoonlijke en sociale hygiëne en weet dus al hoe het is om met hen om te gaan.’ Suzanne heeft veel ervaring met werken in de zorg. ‘Ik heb echt overal gewerkt: ziekenhuizen, verpleeghuizen. De bejaarde mens heb ik in mijn hart gesloten.’ Ze heeft echter uiteindelijk afscheid genomen van het werken in de zorg. ‘Het is heel erg veranderd, je bent veel met paperassen bezig. Ik merkte dat de mensen op de tweede plaats kwamen en de administratie op de eerste. Dat is niet waarvoor ik gekozen heb.’
Ideeën en wensen
Suzanne werkte destijds in het verzorgingstehuis in Barendrecht waarin nu De Wensboom is gevestigd. Ze zag dat het restaurant van dit tehuis niet zo enthousiast werd gebruikt. Dit bracht Suzanne op ideeën. ‘We hebben het er thuis over gehad en besloten er een restaurant met arbeidsbeperkten te willen beginnen.’ Buiten het feit dat Rob en Suzanne het leuk vinden om met mensen te werken en met deze groep in het bijzonder, komen hier de horecakennis en -ervaring van Rob van pas. ‘Daarbij was er ook nog een wens eigen baas te zijn en flexibiliteit te hebben, mede gezien de wens voor een kindje. De puzzelstukjes vielen in elkaar’, vertelt Suzanne.
Alles kwam tegelijk
Bijna een jaar zijn Rob en Suzanne bezig geweest om relevante partijen te overtuigen van hun sociale plannen. Net toen ze bijna de hoop hadden opgegeven kregen ze te horen het door kon gaan. ‘In die periode merkte ik ook dat ik zwanger was. Alles kwam tegelijk!’ Een bijzondere tijd brak aan waarin hard werd geklust: verven, een nieuwe bar maken, meubilair selecteren. In de keuken hebben ze veel geïnvesteerd, ‘de werkplekken moeten ergonomisch zijn in verband met de klachten van de medewerkers.’
‘Hier is het: de dove helpt de blinde’
Lekker vers eten voor iedereen
In oktober vorig jaar opende De Wensboom. Een restaurant met een zeer sociaal gezicht. Iedereen is welkom. In het bijzonder de mensen uit de buurt, jong en oud. En helemaal de ouderen uit de buurt, vooral die uit het verzorgingstehuis. Rob: ‘We worden allemaal oud, ik heb gezien hoe dat gaat. Mensen moeten gewoon af en toe hun huis uit en lekker vers eten, want zelf koken ze niet. Hier heb je een menuutje voor acht euro.’
Niet normaal kunnen werken
Het sociale gezicht wordt anderzijds bepaald door de mensen die er werken.
‘De doelgroep en het personeel matchen goed,’ aldus Rob, ‘ze hebben allebei geduld.’ Suzanne: ‘We werken met mensen uit de Wajong, uit de dagbesteding en via het WSP Rijnmond. In ieder geval hebben ze allemaal een reden dat ze niet normaal kunnen werken.’ Ze legt uit: ’Hier draaien we het om en kijken we naar wat je wel kan en wat je leuk vindt. Er zijn veel mogelijkheden. We zijn erop gericht om dingen aan te passen. Bijvoorbeeld dat je even gaat zitten om uit te rusten. Suzanne voegt lachend toe: ‘Alhoewel je een beetje moet oppassen, want heel soms maken ze er misbruik van.’ Serieus gaat ze verder: ‘Het zijn allemaal mensen met een rugzakje, ze hebben veel meegemaakt en allemaal hun eigen verhaal. Ik ben hier coach, begeleider en maatschappelijk werker.’ Suzanne vindt het fijn, de mensen om zich heen en het koken: ‘Het is hier allemaal.’
Missie geslaagd
‘Hier is het: de dove helpt de blinde,’ zegt Rob. ‘Hoe diverser de mix van mensen, hoe gaver.’ Over zijn bekendheid zegt Suzanne: ‘De mensen accepteren hem, het valt allemaal wel mee; hij doet gewoon mee.’ Bovendien blijkt: ‘Mensen nemen dingen van hem aan.’ Rob: ‘Als ze met hun ervaring van hier een opleiding gaan volgen en daarna de wereld in gaan, is de missie geslaagd.’
Heeft u net als Rob en Suzanne werk voor mensen die gráág voor u willen werken? Neem dan contact met ons op.